31 ماه اوت 2011

جرقه جنبش آزادیخواهی منطقه حرکت پرتوان جنبش سبز ایران بود. و در جای خود بازتاب جنبش فراګیر آزادیخواهی منطقه، الهام بخش بپاخیزی بار دیګر مبارزین بیدار ایران خواهد شد.

دیکتاتوری سده های گذشته در کشورهای این منطقه نهادینه شده است. مردم این مناطق چه در سیطره دیکتاتوری فردی نطیر بیشتر کشورهای دنیای عرب و يا سوای دوران خمینی، دیکتاتوری در شکل یک نظام، نظیر ایران که فاقد فرد مشخصی در نقش دیکتاتور است، هیچ نقشی در تعیین سرنوشت خویش رانداشته اند و ثروت های ایشان در خدمت امیال شخصی و برنامه ریزی های در خدمت نطام های حاکم بر ایشان قرار داشته و دارد. سالها دیکتاتوری، سالها مردم را بدون هیچ نقشی در سرنوشت خویش به بیګاری کشیدن و در خدمت دیکتاتور قرار دادن، چنین جنبشهائی را اجتناب ناپذیر ساخته بود. جنبش آزادیخواهی سبز ایران نقش جرقه را در شرایط بحران اقتصادی جهانی برای شعله ور کردن این جنبش ها فراهم آورد.

جنبش آزادیخواهانه مردم منطقه را منسوب به توطئه های دولت های غربی و اسرائیل نمودن همانقدر درست است که انقلاب ایران را توطئه کارتر و جلسه هفت کشور صنعتی و بی بی سی معرفی کردن. اینکه این دولت ها درتغییراتی که در کشورهای منطقه میشود بسیار حساس هستند و این تغییرات با منافع مستقیم یا غیرمستقیم ایشان سروکاردارد، تردیدی نیست واینکه میتوانند در حرکت این جنبش ها بشکلی تآثیر گذار باشند امکانش وجود دارد، ولی آنها نمیتوانند جنبشی را بوجود بیاورند. علل پیدایش پدیده های اجتماعی که جنبشها ازآن نمونه اند دردرون جامعه قراردارند وعوامل خارج ازاین پدیده ها درشکل گیری آینده این پدیده ها میتوانند تآثیراتی داشته باشند. شناسائی و ریشه یابی هرپدیده ای با بکارگیری تئوری توطئه ساده ترین روش است. ولی با واقعیت بسیارفاصله دارد. جنبش های آزادیخواهانه امروز منطقه را توطئه دولت های بزرگ غرب خواندن تنها بمعنی درک نادرست قدرت مردم و تحقیراراده ملت های درگیراست. تئوری توطئه موضوعی جدید درمیان مردم نیست. مطالعات و نظرهای دانشورانی چون دکتر احمد اشرف و دکترداریوش شایگان قدمت موضوع "توطئه" را بخوبی نشان میدهند.[i]

امروزه بجای ساده کردن موضوع و تحقیر بیداری مردم سراسر مناطق درگیر، و اینکه تمامی جنبش را بازی و توطئه دولت های بزرگ انگاریم، بهترآنست که بخود فرصت دهیم و پایه های موضوع را بهتر بشناسیم. توطئه و ترفند، همیشه و همه جا وجود داشته و دارد و خواهد داشت ولی باید پیش ازهر تصور ذهنی دنبال پیداکردن حقایق وپایه های منطقی و طبیعی پدیده ها باشیم وبا ساده انگاری آنها را نادیده نگیریم. در جنبش های ضد دیکتاتوری اخیر منطقه، مردم هر کشوری راهی برای استقرارآزدی را برای خود یافتند. بطور نمونه دروقایع اخیربخوبی می بینیم که جنبش لیبی ازجنبش مردم دنیای عرب الهام گرفت و پدید آمد و دولت های غربی و ناتو بآن دندان مبارزه دادند. و در بطن جنبش شاهد خشم فشرده مردم که در دهه های دیکتاتوری انباشته شده بود میباشیم که نیروی مولده جنبش را ساخته است. و درادامه بحث، دولت های ذینفع میتوانند در شکل گیری این جنبش و حکومت آینده آن نقشی داشته باشند ولی بخوبی مشاهده میکنیم که مملکت بدورانی تازه کشیده شده و نه تنها دیکتاتوربدورانداخته شده بلکه در جامعه ی اکثرآ چادرنشین لیبی نیزآغاز تحول جدید نمایان گردیده است. زمانی که مردم لیبی نقشی در جامعه برای خود خواهند یافت. آنچه د رچهل و دو سال سیطره دیکتاتوربرمملکت هرگز انجام نگردید.

آنچه مسلم است نقشه خاور میانه و شمال افریقا در حال تغییر است. و بالاخره گره مسآله فلسطین هم دراین دوران گشوده خواهد شد و بدون تردید بدلیل قدرت مردم حاضر در صحنه در دنیای عرب، دست بالا با مردم فلسطین خواهد بود. و ادامه سالها قدرت اسرائیل در جلوگیری از تآسیس حکومت مستقل فلسطین و برگرداندن سرزمین های از دست رفته در جنگ با اعراب، پایانش دور نخواهد بود. و بی تردید حل معضل فلسطین در آینده نقش بسیار مهمی در تحکیم صلح جهانی بازی خواهد نمود.

و بالاخره ایران با نقش استراتژیکی بزرگ خود و سرزمینی با ثروتهای فراوان طبیعی، همواره  مورد توجه با نیت بهره برداری، همه قدرتهای بزرګ جهانی بوده است. قدرتهائی که نهایت کوشش و نقشه ریزی برای تجزیه این کشور پهناور را پیوسته مد نظر داشته اند. عدم پشتیبانی مردم از حکومتهای خودکامه درایران نقطه ضعف اصلی کشوردراین موقعیت خطیر جغرافیائی بشمار میرود. و توطئه تجزیه کشورشناخته ترین برنامه و نقشه قدرتهای آزمند جهانی برای پاره پاره کردن کشور پهناوروبا ذخائر طبیعی فراوان ایرانست.

سیاست های خارجی ایران از دوران خمینی در نقش هارون الرشید گرفته که برای گورباچف دعوت باسلام آوردن میفرستاد تا احمدی نژاد در نقش دون کیشوت این دوران که با شمشیر چوبی و خالی بندی به جنگ همه دولت های در میدان سیاست جهانی رفته است و جدا از دوست نمایانی که با رشوه های فراوان و برای مدتهائی کوتاه برای خود دست و پا کرده، جزتنهائی درصحنه سیاست بین المللی، برای مملکت دست آوردی نداشته است.

با این شکل زمانی که انعکاس جنبش های آزادیخواهی منطقه به بپاخیزی دوباره مردم ایران منجر شود، این بار با توجه به پیشرفت شگرفی که درمبارزه مردم کشورهای منطقه بدست آمده، مبارزه در ایران درسطحی بسیار بالاتراز دوسال پیش آغازخواهد گردید. تقویت گروههای جدائی طلب در استانهائی نظیر کردستان، بلوچستان و آدربایجان و مثل زمان انقلاب در میان ترکمن ها و غیره بزرگترین خطر را برای یکپارچگی ایران میسازد. گروههائی که کمک مالی وبرقراری رادیو و روابط جمعی دیگر را از کشور هائی مانند اسرائیل، ترکیه و قدرتهای بزرگتر دیگری میگیرند و در آشفتگی اوضاع و در زمان ضعف و سراشیبی قدرت رژیم، میتوانند در انجام نقشه های تجزیه طلبانه خود بسیار فعال شوند. مجاهدین خلق با کمک پشتیبانان خارجی و داخلی ایشان در این زمان میتوانند نقش گروه مسلح و متشکلی درخدمت قدرتهای چشم دوخته به ثروتهای ایران را بازی نمایند. لذا تنها راه پیشبرد آزادیخواهان طرفدار دمکراسی در ایران آنستکه صفوف خود را هرچه بیشتر متحد نمایند و گسترش دهند. ما هیچگاه نباید در پشت این رژیم جنایتکار قرار گیریم. ما باید در برابر رژیم وهر نیروی متجاوز وعاملین و ستون پنجم ایشان بایستیم. سپاه، ارتش و نیروهای دفاعی دیگر که با هزینه این مملکت ساخته شده اند در برابر آتش دشمن میایستند. آزادیخواهان اگر قدرتی پیدا کرده باشند باید راهی بیابند تا بدون آنکه تسلیم رژیم شوند با دشمن متجاوز و یا ستون پنجم دشمن بجنگند. شاید بیان این استراتژی ساده تر از انجام آن باشد ولی آلترناتیو آن تسلیم حکومت دیکتاتوری شدن است. ما در مقابل دو دشمن یکی داخلی و یکی خارجی قرار گرفته ایم! ما نه به حاکمین دیکتاتور اعتماد میکنیم و نه به مهاجمینی که برای غارت ثروت ماآمده اند و نه به ستون پنجم دشمن. ما هیچگونه حمله نظامی به کشور را در هیچ شرایطی صحیح نمیدانیم و تحمل نمیکنیم! ما در مقابل هرگونه حمله نظامی بکشور ایستادگی میکنیم ودر سطح جهانی بآن اعتراض میکنیم. وظیفه ما مانند گذشته در خارج از کشور آنستکه در سطح جهانی هم دیکتاتوری رژیم ایران را پرده دری و افشا نمائیم و هم هرگونه توطئه و اقدام نظامی علیه ایران را محکوم نمائیم وبجهانیان نشان دهیم که حمله بایران تنها در خدمت دیکتاتورهای ایران است.

ترفند های تجزیه طلبی یکی یا دو تا نیست. تا دیروز میگفتند " خود مختاری" امروز واژه را به "فدرال" تبدیل کرده اند. آنهائیکه معلوم نیست حق قیمومیت مردم منطقه را از کجا بدست آورده اند؟ چه بجز لوله تفنگ و پشتیبانان خارجی، از پشتوانه مردمی ایشان نشان روشنی بچشم نمیخورد. یک روزدر زیر لوای روسها دنبال تجزیه ایرانند و یکروز با اسرائیلی ها برنامه تربیت کوماندو دارند و یکروزبا امریکائی ها سروسری پیدا میکنند. امروز اعلام میکنند که دنبال دمکراسی برای ایرانند وتشکیل دولت های فدرال در داخل کشور. معلوم نیست به چه اعتمادی میتوان کردستان را در اختیار گروهی مسلح قرار دهند که هر روز با دولتی بیگانه دنبال برنامه تجزیه ایران بوده اند؟ گروههای کوچک دنبال تجزیه آذربایجان که برخی از باکو و بیشتر توسط دولت ترکیه حمایت مالی و لوژستیکی می شدند نا چیز تر از آنند که حسابی برایشان باز کنیم و امروز سرو صدایشان خوابیده است یا کمتر بگوش میرسد. تنها ماندن ایشان در آذربایجان و بی اعتنائی مردم بایشان بهترین پاسخ برایشان بود. مبارزات آزادیبخش در جهان قرن اخیر نشان داد که گروههای مسلح و متشکل دراین مبارزات رهبری مبارزه را بدست میگرفتند و دیکتاتوری بعدی را میساختند. درس این بود که مبارزات باید مردمی و غیر مسلحانه باشد.

در کشورهای غربی تشکیل دولت های فدرال داخلی براساس نیازمندی های مملکتی تآسیس گردیده اند تا بر اساس اختلاف زبانی و قومی. این تقسیم بندی اداری مملکتی در کشور های غربی بناجور کپیه امروز تجزیه طلبان و یا ساده دلان درایران گردیده است. در کشور هائی که چندین زبان هم تکلم میشود زبان مشترک ملی دارند، نظیر هندوستان. تجزیه مملکت، از قدرت کشور و تک تک بخش های تجزیه شده بشدت میکاهد. ما باید ذهنمان به واژه های گوناگون و ترفند های مختلف تجزیه طلبان آشنا باشد و بآنهائیکه دنبال تجزیه مملکت بوده اند اعتماد نکنیم.

مقوله آزادی رشد فرهنگ قومی و حفظ زبان قومی از مقوله تجزیه ایران با هر ترفندی جداست. کردهای ایران تنها در کردستان مستقر نیستند، بخش بزرگی از کردها را شاه عباس به خراسان کوچ داده است. ایشان نیز باید دارای همان امتیازات و آزادی های فرهنگی و زبانی باشند. این آزادیها مختص منطقه خاصی نباید باشد. ترک زبانان چه آذربایجانی چه از ریشه های خانوادگی دیگر در بسیاری از مناطق ایران جدا از آذربایجان در گروههای بزرگ و کوچک در ایران پراکنده اند. از قشقائی ها گرفته تا بسیاری از دهات پراکنده در ایران که گویش ترکی دارند. یادمان نرود که ترک زبانان شهر تهران بسیار بیشتر از شهر تبریز اند. و حکومت آران (آذربایجان در قفقاز) با هشت ملیون جمعیت، هنوز با برنامه های گذشته استالینی که نام آران را هم بهمین منظور به آذربایجان تبدیل نمود، در تقلای ضبط خطه چندین ملیونی آدزبایجان است. عکس العمل مردم آگاه آذربایجان باین سودا های شیطانی و کودکانه بهترین پاسخ بوده است. ایشان خواهان الحاق آران به آذربایجان میباشند! البته تغییر تقسیمات جهانی که بعلل گوناگون و بخصوص جنگها پیدا شده نه الزلمآ ضروری است ونه درعمل درست از آب در خواهد آمد و نه کاری عملی است مگر با جنگهای بزرگ جهانی

در خاتمه باید گفت که مسؤل نهائی نا آرامی های محلی، پیدایش گروههای تجزیه طلب، چه علنی و چه در پرده، نابرابری های میان مرکز و شهرستانها و بخصوص مناطقی نظیر بلوچستان و سیستان و کردستان و بسیاری دیگر از شهرستانهای دور دست ایران، تنها حاکمین این نظام پوسیده دیکتاتوری مذهبی می باشند. در یک شهر دوازده ملیونی مانند تهران تا یکی دو سال پیش اجازه ساختن یک مسجد برای سنی مذهبان داده نمیشد. و برای بخش بزرگ سنی نشین کردستان از جمله مهاباد امام جماعت شیعی مذهب فرستاده بودند. و آنچه سر دسته جنایتکاران، خمینی چه در کردستان و چه در تمام مملکت ایران انجام داد، بعد از برنامه ریزی های تجزیه طلبانه ی روسها در سال 1324 برای کردستان و آذزبایجان، آغازی دیگری برای بهم ریختن صلح و صفائی که قرنها در میان اقوام ایرانی برقرار بود، گردید. با آنچه در این بالغ بر سی سال گذشته، با سرکوب عمومی که این گروه کوته بین بی فرهنگ و دزد اموال عمومی، که جزبمنافع شخصی و جمعی خود، بهیچ چیز دیگری نمیاندیشند، باید در انتظار روزهای سختی برای کشور و مردم خود باشیم. و فراموش نکنیم که آزادیخواهان امروز وظیفه دارند که خود را در نقش مسؤلین حفظ و حراست از مملکت و مردم آن بدانند. چه قدرت اینکار را داشته باشند و چه نداشته باشند. و هیچ لحظه ای ازعزم و اراده خود دراز میان برداشتن این نظام دیکتاتوری وغارتگر ثروتهای مردم از پای ننشینند. ایران و مردم ایران تنها زمانی در امنیت وآسایش خواهد زیست که این گروه بیفرهنگ و دیکتاتور بدور اندخته شوند و حکومت ناشی از اراده مردم جای آن بنشیند.