|
February 10, 2010
To: Human
Rights Council of the United Nations
In the 7th
session of the United Nations’ rotational review of human rights on 15th
to 17th of February 2010 in its headquarters in
Geneva,
the human rights situation in Iran is being reviewed.
The
beginning of this session coincides with the 4th anniversary
of international solidarity with the imprisoned workers of the Iranian
Transit Company. On 15 February 2006, many international workers and
members of trade unions expressed their support of those detained
workers and raised their protesting voices against the anti-union
activities in
Iran,
to the authorities of the Islamic Republic of Iran (IRI).
During
all the years after the workers and union activists were detained, the
IRI authorities have said that the imprisoned workers would be released
if they sign undertakings not to be involved in union activities. The
security forces have declared that despite the fact that IRI was a
signatory to international treaties, it was not to its national
interests to permit formation of workers’ unions and syndicates, and
anyone attempting to do just that would be considered an enemy of the
IRI and would be charged as such.
In the
passed 30 years, despite the main demands of the 1979 revolution, the
financial conditions of working class in Iran not only has not improved,
poverty and destitute aspects and lack of income has become rampant
amongst them. The situation is so bad that the International Labour
Organization (ILO) has categorized Iran among the worst 3 countries in
the world in terms of working conditions and the most basic rights of
workers being denied. The working situation of youth and women has
reached catastrophic proportions. Lack of work place safety, temporary
monthly contracts, and blank contracts have become routine practice in
hiring workers. The minimum wages in Iran is four times less than the
poverty line. Families of millions of workers are constantly desperate
to earn daily sustenance because of delayed payments for their labors,
and the huge numbers of the unemployed and the ones in danger of
becoming employed workers has created hell on earth for them and their
families and dependents. To them, the only way out of such inhuman
conditions is to make drastic changes in all levels of finances and
social sectors.
Those
inhuman conditions have been imposed on the Iranian workers when they
were denied of all their internationally recognized rights in the passed
30 years. Any strike, protest or attempt to organize has been faced with
suppression, threats, unemployment and national security related
charges.
Despite
the clear and present danger of suppression and unemployment, the
Iranian workers filled the scenes with their protests against their
backbreaking conditions. In hundreds of production and industrial
centers centers, they organized many gatherings to show that they were
not willing to continue to live in such inhuman living and working
environments. We see some aspects of their protests in the passed month
where many of the participants in the street movements consist of women,
youth and their families.
The 7th
session of the United Nations’ rotational review of human rights is
being held at the time when the president and vice president of the
Syndicate of Workers of Tehran and Suburbs Vahed Ossalou and Madadi, hte
Syndicate of Workers of Haft Tapeh Sugar Cane Company Ali Nejati and
Alireza Saghafy along with many other labour activists are in jail and a
teacher like Mr. Farzad Kamangar is sentenced to be hanged. Many
participants of the May Day celebrations are still awaiting court
decisions and many other syndicate members are in a limbo of being
suspended from their works.
We hope
that demands of the Iranian workers of living honorable lives, away from
any fear of suppression and threatening environment, will be considered
in your session and is this issue is placed on the agenda of the 7th
session of the United Nations’ rotational review of human rights.
Their
most urgent and most basic demands at the present time are:
-
Abolishment of executions, immediate and unconditional release of labour
activists and all other social movements activists from jails,
-
Rescinding all charges against labour movement arrestees,
-
Immediate and unconditional freedom in formation of labour unions,
without the need to have permission from managements, compliance with
all labour related international conventions, eradication of all
non-labour establishments from working environments, and to prosecute
the suppressors and deniers of workers’ human rights,
-
Unconditional rights to have strike, protest, and freedom of speech,
-
Complete equality between men and women at work and in all other aspects
of social, economical and family lives,
- Total
abolishment of child labour and providing educational and medical
environment for all children.
- The
Syndicate of Workers of Tehran and Suburbs Vahed Bus Company
- The
Syndicate of Workers of Haft Tapeh Sugar Cane Company
- The
Free
Union of Workers in
Iran
----------
21
بهمن
1388
خطاب
به شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد
در هفتمین
اجلاس بررسی ادواری جهانی شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد، در روزهای
15
تا
17
فوریه
2010
در مقر سازمان ملل متحد در ژنو، وضعیت حقوق بشر در ایران مورد بررسی قرار
خواهد گرفت.
شروع این
اجلاس مصادف است با چهارمین سالروز حمایت جهانی از کارگران زندانی سندیکای
شرکت واحد که در
15
فوریه
2006
در سراسر جهان بسیاری از کارگران عضو اتحاديه های کارگری جهان با اعلام
همبستگی با این کارگران زندانی، صدای اعتراض خود عليه اقدامات ضد سنديکايی
در ايران را به گوش مسوولان جمهوری اسلامی ايران رساندند.
مسوولان
جمهوری اسلامی ايران در تمام این سالها پس از آن دستگيریها و بازداشت
کارگران و فعالان سنديکايي اعلام کرده اند که در صورت امضای تعهد از سوی
کارگران زندانی سندیکای شرکت واحد مبنی بر عدم فعاليت سنديکايي و اتحاديه
ای، آنان از زندان آزاد خواهند شد. مسوولان امنيتی اعلام کرده اند که
جمهوری اسلامی علی رغم پذيرش مقاوله نامه های بين المللی فعلا مصلحت نمی
دانند که در ايران سنديکا تشکيل شود و چنانچه کسی اقدام به فعاليت سنديکايی
کند مخالف نظام جمهوری اسلامی شناخته و محاکمه خواهد شد.
طبقه کارگر
ایران در طول سی سال گذشته و بر خلاف مطالبات پایه ای انقلاب
57،
نه تنها تغییری در بهبود شرایط زندگی شان ایجاد نشده است بلکه روزبروز بر
ابعاد فقر، فلاکت و بی حقوقی آنان افزوده گردیده است. تا آنجا که امروز
سازمان جهانی کار ایران را یکی از سه کشور اصلی در دنیا میداند که کارگران
در آن در بدترین شرایط کار میکنند و پایه ای ترین حقوق شان بشدت نقض میشود.
وضعیت کار زنان و جوانان به یک معضل اساسی تبدیل شده است، نبود ایمنی کار،
تبعیض، قراردادهای موقت یکماهه و سفید امضا به تنها شکل استخدام کارگران
تبدیل شده و حداقل دستمزد کارگران چهار برابر زیر خط فقر است و میلیونها
خانواده کارگری در نتیجه عدم پرداخت بموقع دستمزدهای نان آورانشان بطور
دائمی در غیر انسانی ترین شرایط برای زنده ماندن خود دست و پا میزنند و موج
عظیم بیکاری و خطر بیکار سازی کارگران شاغل، زندگی را بر آنان و خانواده
هایشان به جهنمی غیر قابل تصور تبدیل کرده است وتنها راه برون رفت از این
شرایط غیر انسانی نیاز به یک تغییرات اساسی در تمام سطوح اقتصادی و اجتماعی
را میطلبد.
شرایط ضد
انسانی فوق در حالی بر کارگران ایران تحمیل شده است که در طول سی سال گذشته
طبقه کارگر ایران از تمامی حقوق برسمیت شناخته شده بین المللی خود محروم
بوده و هر گونه اعتصاب و اعتراض کارگران و تشکل خواهی آنان با سرکوب،
تهدید، بیکاری، زندان و اتهامات امنیتی مواجه شده است.
کارگران
ایران در طول سالهای گذشته علیرغم وجود سرکوب و خطر زندانی شدن و
بیکارسازی، در اعتراض به شرایط مشقت بار خود بارها به میدان آمده و در برخی
مراکز با برپایی تشکلهای خود و اعتصابات و تجمعات بی شمار در دهها و صدها
مرکز تولیدی و صنعتی نشان دادند حاضر به تحمل شرایط غیر انسانی حاکم بر کار
و زیست شان نیستند. ابعاد این اعتراضات را در این یکماه گذشته میبنیم که
بسیاری از شرکت کنندگان در اعتراضات خیابانی از زنان، جوانان و کارگران و
خانواده‌هایشان هستند.
هفتمین
اجلاس بررسی ادواری جهانی شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد در شرایطی برگزار
میشود که هنوز رئیس و نایب رئیس سندیکای واحد آقایان منصور اسالو و مددی،
نمایندگان سندیکای نیشکر هفت تپه آقای علی نجاتی، و
علیرضا
ثقفی و برخی دیگر از فعالین کارگری در زندان، آقای فرزاد کمانگر معلم در زیر
حکم اعدام، بسیاری از دستگیر شدگان اول ماه می امسال در انتظار صدور حکم
و تعدادی از فعالین سندیکای واحد بصورت بلاتکلیف منتظر بازگشت به کار
هستند.
ما
امیدوارم خواست های کارگران ایران که داشتن یک زندگی انسانی و شرافتمندانه
و بدور از هر گونه سرکوب و رعب و وحشت است در این اجلاس مورد بررسی قرار
بگیرد و در طول هفتمین اجلاس بررسی ادواری جهانی حقوق بشر به آن پرداخته
شود.
فوری ترین
و حداقل ترین این خواست ها در شرایط حاضر عبارتند از:
- لغو
مجازات اعدام و آزادی فوری و بی قید و شرط کلیه فعالین کارگری و دیگر
جنبشهای اجتماعی از زندان
- لغو
اتهامات کلیه دستگیرشدگان جنبش کارگری و سایر جنبشهای اجتماعی و صدور حکم
منع تعقیب قضائی آنان
- آزادی بی
قید و شرط ایجاد تشکلهای کارگری بدون کسب اجازه از کارفرمایان و نهادهای
دولتی و پذیرفتن کلیه کنوانسیونهای بین‌المللی کارگری و بر چیده شدن تمامی
نهادهای غیر کارگری از محیط های کار و محاکمه سرکوبگران و نقض کنندگان حقوق
کارگران
- آزادی
بی قید و شرط اعتصاب، اعتراض، تجمع و آزادي بيان
- برابری
کامل حقوق زنان و مردان در محیط کار و تمامی عرصه های زندگی اجتماعی و
اقتصادی و خانوادگی
- محو کار
کودک و تامین امکانات رفاهی، آموزشی و بهداشتی برای همه کودکان
سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه
سنديکای کارگران نيشکر هفت تپه
اتحاديه آزاد کارگران ایران
|