|
چهارشنبه 22 ارديبهشت 1389
خبرگزاری هرانا: مجید توکلی، فعال دانشجویی دربند با نگاشتن نامه ای
از زندان اوین، یاد و خاطره زندانیان عقیدتی اعدام شده، فرزاد کمانگر، علی
حیدریان و فرهاد وکیلی را گرامی داشته است، متن این نامه به نقل از
خبرگزاری هرانا عیناْ در پی می آید.
اعلام کرده بودند که علی اعزام به ۲۰۹ است. تلفن های سالن آن ها قطع بود.
رفتم از سالن خودم تماس بگیرم ولی تلفن های آنجا هم قطع بود. بالا که
برگشتم فرزاد گفت که اعلام کرده اند او هم اعزام به ۲۰۹ است (و دروغ بود و
به ۲۴۰ منتقل شدند).
این اعزام عصر شنبه همه ی ما را نگران کرده بود؛ معمولا اعزام برای اعدام
های سیاسی عصر شنبه بوده است. ناراحتی دیوانه کننده ای سراسر وجودمان را
فرا گرفته بود ولی فرزاد می گفت چیزی نیست و احتمالا چند سوال می خواهند
بپرسند. او می دانست ولی مثل همیشه چنان پرروحیه بود که اصلا به روی خودش
نمی آورد. باورکردنی نبود؛ تا چند دقیقه قبل با هم در کتابخانه بودیم. علی
هم که والیبال را نیمه کاره رها کرده بود و سر و رویش را شسته بود و داشت
آماده می شد. خیلی سخت و دردناک بود؛ معمولا همین ساعت هر روز، علی پس از
ورزش می آمد تا با هم فیزیک بخوانیم. می خواست یکی دو درس باقیمانده از
دیپلمش را در خرداد امتحان دهد و برای کنکور خودش را آماده کند. با آن
روحیه کسی باور نمی کرد که او حکم اعدام داشته باشد. اگر در مورد علی می
پذیرفتند، فرزاد به هیچ وجه قابل باور نبود. او هم برای امتحانات دانشگاه
خودش را آماده می کرد. ماجرای نامزدی و ازدواجش هم بی نظیر بود. در مقابل
این همه روحیه و انرژی آن دختری که ازدواج با یک اعدامی را می پذیرفت،
احساس حقارت تمام وجودم را فرا می گیرد.این اولین باری نبود که این چنین
دوستان را دیده بودم. تابستان ۸۶ و دیدار با دوستان در بند ۲۰۹ اوین.
اولین کسی که بعد از روزهای سخت انفرادی دیدم فرهاد بود که از قندیل می گفت
و نقاشی های پسر خردسالش و اراده عزمش، پشتوانه ای برای همه ی ما بود. بعد
از چندی علی و فرزاد را هم دیدم؛ علی که آرامش و متانتش آرامش بخش بود و
فرزاد که اسطوره ای بود در میان ما. ملتی بود به تنهایی و ایستاده. همیشه
خندان و امید بخش در برابر همه ی سختی ها و در لحظه های سخت اشک و خون و
بازجویی و احکام ناعادلانه ی دادگاه انقلاب... و باز او را دیدم در روزهای
مکرر. آن هنگام که از بازداشتگاه خوفناک سنندج برای دومین بار فرزاد به
اوین آمد. گردنش را آتل بسته و کتفش در رفته بود و دندان هایش شکسته بود
اما اراده و ایستادگی اش استوار تر شده بود. همان چند روز حضورش در هفت،
باعث می شد به بهانه هایی سخت از هشت برای دیدنش با دوستان عازم شویم و سال
گذشته نیز هنگامی که علی و فرزاد را از رجایی شهر برای اعدام به ۲۴۰ اوین
آوردند. در حالیکه در سلول انفرادی منتظر ساعت ۴ صبح نشسته بودند – و من در
حال اعتصاب غذا با توانی کم می دانستم که آن ها را برای چه آورده اند، دستم
کوتاه تر از همیشه بود- فرزاد به من روحیه می داد که همه چیز خوب است و علی
باز آرامشی بود در برابر همه ی سختی ها.
در همه ی روزهای آزادی ام با تماس های روحیه بخش فرزاد و با صدای گرمش که
مادرم را در روزهای انفرادی من تنها نمی گذاشت، دیدم که یک انسان اگر در
بدترین شرایط هم باشد می تواند بزرگترن کارها را انجام دهد.
...و برادر بزرگم را کشتند. برادری کرد که او را عاشقانه دوست داشتم. برادر
و معلم من. معلمی برای مقاومت و معلمی برای همه ی فرزندان ایران. آن روزها
که الفبای ایستادگی در مقابل بدترین شکنجه ها و پرونده سازی ها را از او
آموختم؛ آموختم که ایمان و اعتقاد انسان در برابر این مشکلات ارزشمندترین
داشته است؛ آموختم می توان بارها در اتاق بازجویی و سلول های تنگ انفرادی
جان را تسلیم کرد و عقیده را پاس داشت. او معلم من بود. معلمی که آموخت می
توان همیشه لبخند زد و به همه ی انسان ها - فارغ از هر اختلاف و تفاوتی-
انسانی نگریست.
حال او رفته است در حالی که حاضر نبود خداحافظی کند و می گفت فردا می
بینمت. نگذاشت ببوسمش و در آغوشش بگیرم و گفت فردا می بینمت. می دانم گام
های استوارش را با گام های استوار دوستانش برداشته و به میدانگاه نزدیک
شده. او بارها قول داده بود که نگذارد قوم پر کینه ی استبداد چهارپایه را
از زیر پایش بکشند. او قول داده بود که خودش چهارپایه را خواهد زد. او نمی
گذاشت دستان پلید استبداد جان او را بگیرد و من می دانم او به قولش عمل
کرده است. من می دانم به مرگ هم لبخند زده است؛ لبخندی که فریاد برآورده
اسطوره ای از میان ما رفته تا جاویدان شود.
او و دیگر یاران بی گناهش رفتند و یادشان به نیکی برای همیشه ماند. او
خوشنام رفت و معلمی جاودان شد. معلمی جاودان برای همیشه ی تاریخ ایستادگی و
مقاومت. اسطوره ای برای امیدواری. نشانه ای برای همیشه ی روحیه بخشی به
انسان های آزادی خواه.
او اینک نیست تا با هم از خاطرات خوش گذشته بگوییم. آن هنگام که وزارت
اطلاعات در برابر روحیه ی یک نسل زانو زد. وزارتی که عاجزانه لب به اعتراف
گشود تا در بازگشت های بعد فرزاد به ۲۰۹ بگوید که دیگر آن تابستان ۸۶ را در
۲۰۹ تکرار نکند. دیوارهای هواخوری را سنگ کرده بودند و آن صندوق پستی ما را
برداشته بودند! گویا توانسته بودند پس از آن تابستان سرودهای دسته جمعی را
سرکوب کنند اما فرزاد باز هم لبخند زده بود تا بگوید تا همیشه ی همیشه
ایستاده ایم.
... و اینک گروگان ها را بردند تا بگویند از ایستادگی چنین زندانیانی خسته
شده اند. بگویند قدرت استبداد در برابر عزم و اراده ی فرزندان کردستان هیچ
است. بگویند تحمل زنده بودن مظهر شکستشان را ندارند. فرزاد می گفت که
بازجویش گفته "شما به ریش ما وزارتی ها می خندید که الان در زندان درس می
خوانید و می خواهید ازدواج کنید" این روحیه ی جنگندگی فرزاد و علی و فرهاد
بی نظیر بود. امروز در سوگ چند دوست نشسته ام که فقط چند "نفر" نبودند.
فرزاد که خود یک ملت بود، علی رفیع و بزرگ و فرهاد چون کوه قندیل استوار و
سخت، فرزاد یک ملت بود؛ اینگونه بود که در روزهای ناراحتی با توجه به دستور
جدا ماندن از دیگر سیاسیون خبر حضور فرزاد در اندرزگاه هفت برایم امید بخش
بود. همان چند ساعت به بهانه ی کتابخانه برای در کنار ملتی بودن کافی بود.
فرزاد اگرچه با امید به آینده از ما جدا شد و رفت اما دلخوری هایی هم داشت؛
از باند بازی هایی که هنوز برچیده نشده. از اینکه عده ای همه کس و همه چیز
را می خواهند مصادره کنند. این روزها داشت یادداشتی می نوشت که عنوانش این
بود: "من یک ایرانی هستم؛ من یک ایرانی کرد هستم" و می خواست بگوید که هر
چند کرد بودن یعنی تحت ظلم و محرومیت اما از سویی قومی کردن مبارزه ی کرد
ها نیز ظلم و محرومیتی دیگر است. او همه ی تلاشش را کرد تا نگاه حقوق بشری
و نگاه انسانی در مساله ی کرد و اساس حقوق قومیت ها و اقلیت ها حاکم شود.
او تا آخربن لحظات ناراحت و نگران بود از این که فارغ از اختلاف و تفاوت،
نگاه حقوق بشری به مسائل و مشکلات مردم کرد صورت نگیرد. او فرزند ملت کرد
بود و ولی قصه دگرگونه شد تا این بار او که خود یک ملت بود برای مردمش
نگران باشد. او می رفت در حالی که دوست داشت کسی به او بگوید مطمئن باشد که
آرمان هایش به سرانجام می رسد و درس هایش ثمربخش خواهد بود. او می خواست
همه بدانند که اگر قصه ی خشونت و محرومیت و ظلم در کردستان به پایان نرسد
هم چنان بی گناهانی چون خود او و دوستانش قربانی پرونده سازی ها و گروگان
گیری ها می شوند. او می خواست همه بدانند اگر خشونتی هم در آن دیار است،
خشونت آفرینی تنگ نظران و تمامیت خواهی قوم استبداد است.
آه، آه که چه پلید است استبداد که ترسید از اینکه فردا نتواند جنایت کند.
ترسید از اینکه جنایت های تا امروزش ایستادگی فرزاد ما را بیش تر کرده است.
ترسید از لبخند و ایستادگی او و ترسید که تلفن ها را قطع کرد. ترسید که
گرفتن مراسم و خواندن فاتحه و پخش حلوا و خرما را ممنوع کرد. ترسید که
بارها ما را احضار کرد که یادی از او نکنیم؛ غافل از اینکه همه از آن ها
گفتند و یادشان را گرامی داشتند. ترسید که حکومت نظامی راه انداختند. ترسید
که مدام فریاد بلند کرده که تروریست ها را اعدام کرده و حال آنکه همه می
دانند تروریستی در کار نبوده. می دانند که بمب و بمب گذاری در کار نبوده.
می دانند که چگونه فرزاد را در ان پرونده وارد کردند و به چه علت او را
متهم کرده اند. ولی مرگ، او نیز پایان نبود؛ آغازی برای فهم این مسئله که
دیگر استبداد نمی تواند فرزندان سرزمینمان را بی بها بر دار برد.
...و امروز باز به کتابخانه رفتم. فرزاد و علی نبودند. فرزاد نبود تا از
خاطرات گذشته و دوستانمان بگوییم؛ امید و شادی را بیدار کنیم و به مشورت
بنشینیم و چاره ای برای درد استبداد بیابیم. آینده ای روشن ترسیم کنیم و
ترانه ای برای آزادی بخوانیم. علی نبود که در میان صفحات کتاب ها آرامش و
روحیه را ورق بزنیم. اما یاد فرزاد و علی و فرهاد مانده است. به فرزاد قول
داده ام گریه و شکوه نکنم که از استبداد جز بیداد انتظاری نیست. اما برادرم
فرزاد بداند که چون همه ی فرزندان این ملت عهدی بسته ام که راهش را فراموش
نکنم.
مجید توکلی
زندان اوین
۲۱ اردیبهشت ۱۳۸۹
----
نامه اي از مهديه گلرو به ياد هم بندي اعدام شده اش شيرين علم هولي آتشگاه
با ما بودي ، بي ما رفتي، چو بوي گل، به کجا رفتي
ما شنبه شب را در حالي گذرانديم که در نبود شيرينمان تلخ ترين لحظه هاي زندان را سپري کرديم، شبي تاريک و بيم افزا که هر ثانيه اش براي ما که در حسرت ديدار شيرين بوديم به بلنداي قرن ها مي گذشت.
تلفن بند نسوان از عصر شنبه قطع بود و اين بر نگراني ما مي افزود، همه کنار هم در اتاقي بوديم که از آن خود ما بود و شيرين که از همه ما بيشتر رنج حبس را چشيده بود، بيشتر مشتاق اين تفکيک اتاق بود، اما اولين آزادي از اين اتاق با کليه وسايل شيرين بود! آن شب کساني که سالهاي دور نيز روزگاري را در اوين گذرانده بودند، از خاطراتشان مي گفتند، از عزيزاني که به ناگاه در تاريکي گم مي شدند و به نور ابدي آزادي مي رسيدند، ساعتي را با خاطرات تلخ کساني گذرانديم، که روزي ناباورانه رفقايشان را به مسلخ گاه اعدام فرستاده و تا پشت درهاي آزادي بدرقه اشان کرده بودند و تحسين مي کرديم، مقاومت آهنين زناني، که زير بار مرگ ياران و غروب دوستي هايشان شجاعانه ايستاده اند، تا روزهاي خوبي را براي نسل هاي بعد به ارمغان آورند و اما زهي خيال باطل که دور تسلسل ظلم ادامه دارد و ديري نگذشت که عيار صبوري ما محک خورد، وقتي سراسيمه شيرين را بدون خداحافظي از ما جدا کردند، گويي طناب دار او را فرياد مي زد و اميد داشت کورسويي از ترس در چشمان همچون عقابش ببيند اما نيک مي دانم که شجاعت شيرين تاريکي نيمه شب اوين و سختي طناب دار را به سخره گرفته بود.
هر ثانيه به سختي مي گذشت و ما در انتظار بوديم تا خبري از شيرين بگيريم، وقتي 10 دقيقه قبل از خاموشي (9:50) به بهانه اشتباه گفتن نام پدر، شيرين را بردند، حتي لحظه اي به گمانمان نيامد که شايد ديگر ديداري در پي اين جدايي نباشد. اشتياق شيرين به زندگي و پيشرفت و تلاش او در مطالعه شبيه کسي بود که تنها چند روز از بازداشتش گذشته و بزودي هم آزاد خواهد شد؟! اي واي که چه شبي گذشت؟! آمار صبح يکشنبه بر دوش ما سنگيني مي کرد که ديگر اطمينان يافته بوديم که دست قساوت بار ديگر مبارزي، آن هم شيرزني از خطه کردستان را به طناب دار سپرد، که کوه هاي کردستان در برابر مقاومتش به سطوح مي آمدند، اما باورش سخت بود و غير ممکن، از اخبار ساعت 14 شنيديم که طناب دار بر گردن شيرين بوسه زده است و باورمان شد که، آري ديگر شيرين باز نخواهد گشت و ما که تنها در خاطرات و تاريخ شفاهي حس از دست دادن دوستي را تنها شنيده بوديم، با تک تک سلولهايمان، تلخي از دست دادن شيرينمان را حس کرديم. در شبي که مجموع همه شبهاي عمرمان بود، چيزي را آرزو مي کرديم که 20 سال پيش هم اتاقي هايمان بارها و بارها آرزو کرده بودند و آن چيزي نبود غير از آرزوي پايان ظلم و اين که شايد نسل بعد از ما اين حس را درک نکنند.
حالا 4 روز از آن فاجعه مي گذرد و شالي سياه به رنگ روزهايمان بر تختش نشان عزايمان و من که کف خواب ( کسي که تخت ندارد و بر روي زمين مي خوابد) اتاق سياسي ها هستم با وجود اصرار ديگران حاضر نيستم جاي معلم سفالم را بگيرم، چون جاي او پر شدني نيست.
----
در دفاع از لبخند تو
یادواره هایی از سیلوا هارتونیان، جلوه ی جواهری، دلارام علی و عشا مومنی - هم بندان شیرین علم هولی - برای او
...
شیرین علم هولی متولد سال ۱٣۶۰ در روستای دیم قشلاق در حوالی ماکو پس از گذراندن ۲ سال حبس در زندان اوین تهران به اعدام محکوم، و در تاریخ ۱۹ اردیبهشت ۱٣٨۹ بدون اطلاع خانواده و وکلایش در زندان اوین اعدام شد.
دختری که در بامداد روز یکشنبه به همراه چهارتن دیگر در زندان اوین به عنوان تروریست اعدام شد، برای تک تک کسانی که او را هر چند کوتاه در زندان ملاقات کرده بودند نه تروریست که نمادی از عشق و مقاومت بود. دختری زاده تبعیض های اجباری که هرگز سرخم نکرد و جز برای آزادی و برابری نکوشید.
این نوشته ها یادواره ایست به پاس روزهایی که با شیرین سپری کردیم و در دفاع از لبخندی که از لبهای او ربوده شد.
فرشته نگهبان من
سیلوا هارطونیان (هم سلولی و هم بند شیرین علم هولی)
امروز دلم همان قدر طوفانی است که ۱۱ سال پیش، وقتی سر بی جان پدرم را در آغوش کشیدم و بر گونه های سرد کبودش بوسه زدم. اما امروز عزیزم در جایی است که نمی توانم گردن شکسته اش را در آغوش بگیرم و بر آن چشمهای پر ازامیدش بوسه بزنم.
عزیزم رفت و با رفتنش من یک بار دیگر از عدالت الهی ناامید شدم. انسانی که پر از مهر و محبت بود، پر از زندگی و باور فردا بود با اجازه چه کسی الان خاموش است...
من امروز داغدارم، فرشته ی نگهبان من در تمامی این دوران رنج و سکوت، پرگشود، چون زمین و دل تنگ آدم هایی سیاه جایی برای این فرشته نداشتند.
انسان های زمینی منتظر خشم خدای فرشتگان نگهبان باشند.
ما بی چرا زندگانیم، آنان به چرا مرگ خود آگاهنند*
جلوه جواهری (هم بند شیرین علم هولی)
چه دیر آشنایت شدم و چه زود ناپیدا شدی یا شاید ما ناپیدا شدیم و حقانیت تو آشکار شد، حقانیت تبعیض این جهانی که هر لحظه خوبان اش را از زمین اش دریغ می کند.
باور نمی کنم که دیگر صدایت را نشنوم، صدایی که هربار با لهجه شیرین کردی می پرسید: «سلام، بیرون چه خبر؟» و نگرانی های تو را از یکایک عزیزانی که نمی شناختی اما نامشان را شنیده بودی: «راستی وضعیت کاوه چطور است؟ به تهران منتقلش نکردند؟ اتهامش چه شد؟» و با ناراحتی بگویی «کرد است جرم او کرد بودن است» یا کسانی که می شناختی و هم بند و نگران تو بودند: «محبوبه هنوز آزاد نشده؟» یا خبرها را بدهی از زندانیانی که اوضاع خوبی ندارند. شبنم اینجا هر ده روز یک بار پریود می شود. بهاره امروز دادگاه بود و...
تو و فرزاد چه شبیه بودید، در همه ویژگی های دوست داشتنی تان. تو که هر بار تلفن مان را خاموش می دیدی هزار دلهره که «گفتم نکند اینجا باشید» و پرس و جوهایت آغاز می شد. و فرزاد که وقتی کاوه را گرفتند با اضطراب تماس می گرفت و هزار بار عذر می خواست که «ببخشید سعی می کنم خبری برسانم هر چه زودتر» و من درمانده که شما زیر حکم اعدامید و این چه نگرانی است برای ما؟
کسانی که به بند شما می آمدند به شوخی می گفتی «حالا حالاها مهمان ما هستید. اینجا را هم خانه خود بدانید.» و از آن پس قرارگاه شان می شد ایستادن در کنار پنجره ای در این بند، که رو به تپه های پشت اوین بود و می گفتی که بار دیگر همدیگر را آنجا در آن تپه ها می بینیم و از آنجا به اوین دهن کجی می کنیم.
راستی چقدر زندگی در تو جریان داشت. مرگ تو زیباترین زندگی و زندگی ما وحشت هر روز ماندگی در سرزمینی است که پاسخ حقانیت تو و فرزاد نازنین را که جز عشق نکاشتید و برداشت تان مهری بود که بر دل ما کاشته شد، با طناب دار دادند. و بار دیگر دستان ما چه عاجز و ناتوانند و مغزهایمان خسته و اعصابمان تیرکشیده که این دیگر چه جنایتی است. و بار دیگر، اوین است که به ما دهن کجی می کند. بار دیگر دیدیم این زمینی که به آن مهر ورزیدید، به نسل کشی مردمانتان آمد همان گونه که می گفتی و بار دیگر ما نیز با سکوتمان در این مسلخ سهیم شدیم.
بار آخر که تماس گرفتی، با صدایی خشمگین گفتی که چطور از تو خواسته اند در مقابل تلویزیون بیایی و به کارهای نکرده ات اعتراف کنی خواسته بودند بر علیه گروه های کردی حرف بزنی. گفتی در پاسخ بر سر بازجو فریاد زده ای و گفته ای که اگر می توانید مرا اعدام کنید. به من گفتی که آخرش می خواهند اعدام کنند دیگر بالاتر از این که نیست، برای چه علیه کردها حرف بزنم. گفتی که چگونه مادر زینب را راهی تهران کرده اند تا سه ساعت با زینب حضوری صحبت کند که حاضر شود بر علیه خود و همراهانش حرف بزند، اما نتوانسته بودند. همان موقع بود که دلهره به دلم افتاد، همیشه به جسارت تو و مردمانت رشک می بردم اما دلهره داشتم که این چه بازی است که دوباره راه انداخته اند. باز می خواهند کردها را قربانی کنند؟ و چه خوب نوشتی که گروگان شان هستی و چه خوب گفتی که هر چه بیرون اتفاق بیفتد شما رو به عنوان گروگان تیرباران می کنند و تیربارانتان کردند!
آنکه در برابر فرمان واسپین لبخند می گشاید، تنها می تواند لبخندی باشد در برابر «آتش!»*
می خواستند نمایشی از شما بسازند که بی هزینه تر باشد این نسل کشی شان، تا همانند زمانی و رحمانی پور مردم بشنوند که بر علیه خودتان چه می گویید و باور کنند که مرگتان بر حق بوده، اگر چه دیگر هیچ کس هیچ چیزشان را باور ندارد. آنها نتوانستند شما را مجاب به چنین کاری کنند.
نمی دانستند نتیجه این همه تبعیض بر مردمانت، استواری بیشتر و صبر شما خواهد بود؟
هنوز هم نمی دانند امروز که تو را اعدام می کنند و فرزاد و علی و فرهاد و مهدی را، فردا هزاران شیرین و فرزاد سربرخواهند کشید.
این دژخیمان، خود را به گور سپرده اند، گوری خاموش که هیچ زندگی در آن نیست، همان ها که تو را ۲۲ روز زیر چکمه های سنگین شان لگدمال کردند.
گفته بودی که در این ۲۲ روز چه بر تو گذشت و من اعصاب تیرکشیده ام باور نداشت تاب تو را در آن لحظه های پر از تنهایی، که تو تنها نبودی با ایمان راسخت بودی به گشودن دنیایی بهتر. گفتی که چگونه یکی از شکنجه گرانی که بر بالای سرت آورده بودند با زبان کردی با تو حرف می زد. می خواستند این گونه تو را بشکنند و بگویند ببین اگر در سرزمین تو چنان کردیم مردمانی از تو هستند که به ما بپیوندند. گفتی که با زبان ترکی حرف می زدی وقتی که به کردی می پرسیدند. گفتی که چطور یکی دیگر از شکنجه گرانت وقتی تو را به تخت می بستند تا به شلاقت ببندند می گفت همین جا فرزاد را بستیم تو را هم مثل او شکنجه می کنیم.
چقدر به فرزاد و کارهای او ایمان داشتی و می گفتی از بهترین های این دیار بود. از کارهایی که در روستاها برای دانش آموزان کرده بود گفتی. گفتی معلم ماست همه از او آموختیم که چگونه با صبر کار کنیم. و ندانستی که چطور خودت معلم ما شدی و چگونه بهترین تحلیل ها را از وضعیت زنان و انتخابات و ایران می دادی و می گفتی باید در انتخابات شرکت کرد این تنها ابزار باقیمانده از دموکراسی در ایران است. ندانستی که رفتار خودت چگونه زندگی بخش بود به ما که در روزمرگی هامان غرق بودیم.
راستی چطور شما را تروریست معرفی کردند وقتی هربار که کسی با شما آشنا شد جز عشق و زندگی در شما ندید؟ تروریست آنها هستند که هر بار به نام قانون، انسانیت را ترور می کنند.
به من می گفتی نباید ناامید شد. می گفتی "به انتظار عزیز کویرها سوگند که دشت ها همه شاداب و بارور گردند، به اعتماد نجیب بزرگ ها سوگند که باغ ها همه سرشارِ بارور گردند." می گفتی "باید از رود گذشت باید از رود اگر چه گل آلود گذشت."
و من از تو آموختم که بگویم غم این نیست که دستانمان ناتوان و خالی است، چشمان ما لبریز از رهایی است.
***
اینجا دیم قشلاق است، دیاری که تو از آن آمده ای. دیاری که بارها از تبعیض بر زنان آن سخن راندی. دیاری که به تبعیض در ایران محکوم بود. روستایی محروم، بدون مدرسه ای برای فرزندانش.
روزهای مدرسه، تو و دختران دیگر در خانه می ماندید. چرا که تا ماکو نزدیکترین جایی که می توانستید به مدرسه بروید سه ساعت فاصله بود و مجبور بودید به مدرسه شبانه روزی با این فاصله بروید، اما ماکو مدرسه شبانه روزی برای دختران نداشت و شما دختران دیم قشلاق به راحتی از اولین حقوقی که در قانون اساسی برایتان مقرر شده بود، محروم بودید. با این حال عشق به دانستن باعث شد تا جسته و گریخته از برادرت اندک سوادی بیاموزی.
شنیده ام در روستای زیبایی که در آن زندگی می کردی، اغلب اهالی محل دامدار و عشایرند و سطح سواد منطقه در حد نوشتن و خواندن، تنها در حدود ۲۰%. در آن دیار، ترک و کرد، دو ملتی که بر آنها اجحاف فراوانی رفته در کنار هم زندگی می کنند. در آنجا دختران با رنج های مضاعفی روبرو هستند. گفتی، مردسالاری در آنجا حاکم است و در خانه های آن سخت ریشه کرده و بزرگترین آفت آن، ازدواج اجباری دختران در سنین پایین است. گفتی که دختران برای گریز از این ازدواج ها سوختن را بر می گزینند. اما در این دیاری که به مردمانش سخت می گذشت، تو راه رها شدن را آموختی به جای سوختن.
* احمد شاملو
بلند شو شیرین!
دلارام علی (هم بند شیرین علم هولی)
بلند شو شیرین! خواب بد دیده ای، مثل من که آن شب دم دمای صبح خواب بد می دیدم و هی چیزی بیخ گلویم را می فشرد. بلند شو شیرین! دستت را بگذار روی گلویت، نفس بکش و ببین زنده ای. بعد مثل من که آن شب دم دمای صبح سرم را دوباره روی بالش گذاشتم سرت را روی بالش بگذار و بخواب.
بلند شو! صدای گریه ابولو از پشت در اتاق می آید و جز با دیدن تو خنده به لبهایش برنمی گردد. بلند شو! تو که می دانی اگر باز هم گریه کند، صدای بقیه درمی آید. بلند شو شیرین! شقایق باز هم موهایش را دم موشی کرده و در حیاط کوچک بند نسوان دنبال قدم های بزرگ تو می دود و با صدای کودکانه می گوید، عزیزم (می داند این را که می گوید، می خندی و بغلش می کنی، بی انصاف دستت را خوانده و هی تکرارش می کند).
بلند شو شیرین! آفتاب امروز بهاری است و جان می دهد برای ساعت ها نشستن توی حیاط و هی قدم زدن در چهار وجبی حیاط که دنیای این روزهاست. بلند شو شیرین! طناب را خواب دیده ای، دست و پایت در خواب بیخودی هی تکان می خورد و تو هی بیدار نمی شوی. بلند شو شیرین! وقت برای خوابیدن همیشه هست.
یادت هست بی آنکه قبلا فرزاد را دیده باشی، حالش را پرسیدی و من گفتم که حکمش شکسته است و تو بی اختیار چشم هایت پر از اشک شد. حالا فرزاد را هم هی صدا می کنم و بیدار نمی شود.
این شب انگار تمامی ندارد، انگار تمام این یکشنبه لعنتی پر از خواب است و کابوس.
شیرین بلند شو! این یکشنبه لعنتی باید تمام شود و اگر تو بیدار نشوی همیشه یکشنبه می ماند، همیشه خاطره طناب می ماند، کابوس می ماند. اگر تو بیدار نشوی، همیشه جایی در حوالی ارس زمین تمام می شود و جهان از حرکت می ایستد.
ما مبهوتیم ، با چشمان باز باز
عشا مومنی (هم بند شیرین علم هولی)
حتما مبهوت بودی
زنگ در، لخ لخ دمپایی
علم هولی؛ آماده شو
حتما اول تعجب کردی
بعد قلبت شروع کرد تند تند زدن
مقنعه تو سرت کردی، اون روپوش آهار دار گشاد و تنت
بعد چادرتو کشیدی رو سرت
صبحونه خورده بودی؟
یعنی چیکارت دارن؟
حتما فکر کردی
"شاید می خوان آزادم کنند"
بعد زود از ذهنت انداختیش بیرون چون ترسیدی اگر زیاد بهش فکر کنی اتفاق نیافته
همیشه این امید کذایی همه چیز را سخت تر می کنه
مثل وقتی که طناب را دیدی لابد
"نه می خوان بترسوننم"
مثل وقتی که خبر رو شنیدیم
"شاید واقعیت نداشته باشه"
از کجا معلوم؟
مگه میشه؟
می خونم: یه شب مهتاب
یکی نوشته تش رو روکش فلزی شوفاژ
ماه می آد تو خواب.....
شاید سلولت همون بغل بود
کاشکی کوردی بلد بودم بخونم
کاشکی کوردی یادم داده بودی آقا معلم
شاید خیلی چیزا عوض می شد
جون نمیدادیم اینجوری
تو یهو ما ذره ذره
چهار شنبه نبود که
یک شنبه بود روز مادر
وقتی وایسادی رو چهار پایه
وقتی چهار پایه رو کشیدن
چی گفتی؟ زبون آدم بند میاد
دیگه مبهوت نیستی
حتما بستن چشاتو.
ما هنوز مبهوتیم
با چشمای باز باز
به یاد سیلوا هارتونیان و شیرین علم هویی
نگین شیخ الاسلامی (هم بند شیرین علم هولی)
آن هنگام که در بند ۲۰۹ اوین زندانی بودم، پس از مدتی، به سلولی ۲ نفره در همان بند، منتقل شدم، دختری جوان، که موهای سفید نیمی از سرش را پوشش داده بود، در آن بند، با لبی خندان و چهره ی گشاده به استقبالم آمد، مدتی بود، که چنین چهره ی صادقی و خنده ی بی ریا ندیده بودم
- سلام
- سلام
- نام من سیلواست، اسم شما چیه؟
-من هم نگین هستم،
- [با خنده] به سلول من خوش آمدی
آن شب که تو را آوردند، خیلی نگرانت بودیم، با مشت بر دیوار کوبیدیم، که زیاد نترسی، اما وقتی تو دوباره با مشت بر دیوار کوبیدی، ما همه خندیدیم و گفتیم: "این کهنه کار" خندیدم و گفتم: "آن مشتها تو بودی؟ اما سلول من تا این جا خیلی فاصله داره!" گفت: "آن موقع توی سلول بغلی بودم، پیش فریبا و مهوش"
- [کمی مکث] اهل کجایی؟"
- کورد هستم،
- وای پیش از تو هم ۲ تا دختر کورد این جا بودند، اسم یکی از آنها شیرین بود، من و شیرین چند ماه هم بند بودیم، شیرین خیلی دختر نازی بود، ما با هم خواهر شدیم، هر شب ساعت ها با هم حرف می زدیم،
ماه ها بود که از شیرین بی خبر بودیم، حتا مطمئن نبودیم زنده است یا مرده، نام دقیق اش را هم نمی دانستیم، با ذوقی کودکانه گفتم: "شیرین همان دختر کوردی که اهل ماکو؟ تو اون و دیدی؟"
- آره من می گم چند ماه با هم هم بند بودیم
- خوب در باره شیرین برام حرف بزنید
- [با خنده] هووووووووووووو نرسیده می خوای همه چیز و بدونی، فعلا بشین، بعد خیلی حرف دارم، اندازه ی ۲ تا٣ روز وقتمون پر، من پیش کسوت همه هستم
- چند ماه این جایی؟
- ازتیر ماه، هنوز یک ماه از دستگیریم نگذشته بود که شیرین را به بند من آوردند، فقط پوست و استخوان بود. از بس شکنجه شده بود نای حرف زدن هم نداشت. ریه هاش خونریزی کرده بود، مرتب دوچار شوک می شد، خیلی کم حرف بود، ظاهرا به کسی اعتماد نداشت، بهش کتاب دادم، قبول نکرد و گفت من بی سوادم، تا این که بهار نیز به جمع ما اضافه شد؛ و ما ٣ نفر شدیم، روزی درباره زن و جایگاه آن حرف می زدیم که شیرین شروع به سخن گفتن کرد بسیار جالب و زیبا سخن گفت، آگاهی های بسیاری درباره تاریخ و جایگاه زن می دانست، من و بهار با خنده گفتیم: ای ناقلا تو تا حالا که می گفتی بی سوادی، پس این همه چیز را از کجا می دانی، زود باش زود باش، باید خودت لو بدی، کدوم دانشگاه بودی؟
با آرامی و زیبایی همیشگی اش خندید و گفت: "اون دانشگاه را شما نمی شناسید ... "
تمام زندانیانی که با شیرین هم بند بودند، از خاطرات شیرین و خوبی هاش و منحصر به فرد بودن او می گفتند، کسی نبود از نام او به پاکی و زیبایی یاد نکند، در مرحله ی دیگر که او را به بند ۲۰۹ برگرداندند با این که نه من نه سیلوا او را ندیدیم، اما حضورش را لمس کردیم، هر چند سیلوا از حاج خانم ها تمنا کرد حتا برای ۱ ثانیه هم که شده اجازه ی دیدنش را بدند، اما ندادند.
اما شیرین پیش از برگرداندنش به بند نسوان، درحیاط بند، در میان لباس های شسته شده ی سیلوا بر روی طناب، صلیبی را که خود آن را درست کرده بود، به یادگار برای سیلوا بر جای گذاشت. او به سیلوا نشان داد در کشوری که اقلیت ها را نادیده می گیرند و در میان زندانی که زندانبانان آن سیلوا و مهوش و فریبا را نجس می دانند و به عقایدشان بی حرمتی می کنند، او از میان سلول های آهنی و دیوارهای خاکستری هدیه ی از صلیب برای او به یادگار می آورد.
راهتان پر رهرو باد ای فرشتگان کوهستان | 
بالاترین ::
دنباله ::
تویتر ::
فیس بوک ::
دیگران