آقای جرزی بوزک، رئیس پارلمان اروپا
آقای گابریل آلبرتینی، رئیس کمیسیون امور خارجه پارلمان اروپا
خانم هیدی هوتلا، رئیس زیر کمیسیون حقوق بشر پارلمان اروپا
خانم باربارا لخ بیلر، رئیس هیئت نمایندگی پارلمان اروپا برای ارتباط با ایران
آقای جوزف داول، رئیس احزاب دمکرات مسیحی در پارلمان اروپا “ای پی پی”
آقای شولتز مارتین، رئیس احزاب سوسیال دمکرات در پارلمان اروپا “اِس اَند دی”
آقای گیو وهوفستاد، رئیس گروه احزاب لیبرال در پارلمان اروپا “اِی اِل دی ای”
خانم ربکا هارمس و آقای دانیل کوهن بندیت، روسای مشترک احزاب احزاب سبز در پارلمان اروپا “گرین/ای اِف اِی”
آقای لوتار بیسکی، رئیس احزاب چپ در پارلمان اروپا “جی یو ای/ اِن جی اِل”
بروکسل، ٣۱ اوت ۲۰۱۰ برابر با ٨ شهریور ۱٣٨۹
موضوع: کاندیداتوری برای جایزه ساخاروف
خانم ها و آقایان عزیز
شما از نقض فاحش حقوق بشر که در ایران در حال وقوع است، آگاهید و بطور مشخص سرکوبی بی رحمانه ای که بر شهروندان عادی و فعالین سیاسی از ۱۲ ژوئن سال ۲۰۰۹ اعمال می شود.

در اعتراض هایی که در پی انتخابات اخیر صورت گرفت، بیش از صد نفر در خیابان ها به دست نیروهای امنیتی ایران کشته شدند. از آن زمان، هزاران نفر دستگیر شدند، صدها نفر در دادگاه های نمایشی و محاکمه هایی ناعادلانه بدون مدرک مورد اتهام و محکومیت قرار گرفتند در حالی که بسیاری بدون اینکه هیچ روند قانونی دنبال شود، به زندان انداخته شدند.

صدها زندانی در معرض شکنجه، تجاوز و دیگر رفتارهای غیر انسانی و تحقیر آمیز قرار گرفتند. و در حالی که حامیان مخالفین و فعالین مدنی تحت نظر دائم قرار گرفته، رژیم ایران از تمامی ابزارش برای مرعوب کردن و ترساندن مردم استفاده می کند.

این موارد نقض حقوق بشر به وضعیت بسیار سخت گذشته اضافه می شود. به گزارش سازمان عفو بین الملل و سازمان جهانی حقوق بشر، ایران یکی از کشور های جهان است که بیشترین میانگین اعدام از جمله اعدام کودکان (کمتر از هجده سال) را دارد. دست کم ٣٣٨ نفر در سال ۲۰۰۹ اعدام شدند، صدها نفر در سال ۲۰۱۰ اعدام شده و نزدیک به ۲۰۰۰ نفر محکوم به مرگ شده اند.

در هفته های اخیر ما اخبار نگران کننده ای از ایران مبنی بر افزایش شدید سرکوبی فعالین سیاسی و مدنی دریافت کرده ایم، از جمله ربودن و گروگان گیری اعضای خانواده فعالین، بعنوان یک حربه قوی برای تحت فشار قرار دادن زندانیان سیاسی.
برای مثال زندانیان سیاسی در زندان مخوف اوین از حق تماس گرفتن و ملاقات با اعضاء خانواده خود و حتی دسترسی به پزشک محروم شده اند. نشانه ها حاکی از آنست که رژیم ایران در نظر دارد که تعداد بیشتری را در آینده بسیار نزدیک اعدام کند.
با وجود حجم زیاد سرکوب ها، مردم ایران امید خود را از دست نداده و اعتقاد دارند که داشتن آینده ای بهتر امکان پذیر است. آن ها به حمایت و دلگرمی کسانی که خارج از ایران به ارزش های جهانی حقوق بشر باور دارند و کسانی که به بهره مندی همگان از آن حقوق، فارغ از مرزهای سیاسی جغرافیایی معتقدند، احتیاج دارند. پارلمان اروپا با توجه به مذاکرات، بحث های سازمان دهی شده و از سوی دیگر قوانینی که تصویب کرده مسلما می تواند از مدافعان حقوق بشر و دموکراسی به حساب آید.

ما معتقدیم یکی از مهم ترینِ حرکت های همبستگی آمیز که پارلمان اروپا آن را صورت می دهد، “جایزه سالیانه ساخاروف” برای “آزادی اندیشه” است. باید اشاره کنیم که از سال ۱۹٨٨ که این جایزه پایه گذاری شده، هیچ گاه به یک شهروند ایرانی اعطا نشده است. ما باور داریم که خصوصا در این سال دهشتناک برای مردم ایران، مناسب خواهد بود اگر “جایزه ساخاروف” به کسی که نماد تلاش برای حقوق بشر، آرمان های دموکراتیک و توان و ایستادگی است، اعطا شود.

صدها نام می توانند برای این جایزه مطرح شوند. ما آقای “عباس امیر انتظام” را کاندیدای دریافت جایزه ساخارف برای سال ۲۰۱۰، می کنیم، کسی که طی سی سال گذشته زندانی بوده و بیشترین دوران حبس بعنوان زندانی سیاسی در جمهوری اسلامی را تحمل کرده است.

شهامت و شجاعت اخلاقی که او را یاری کرد تا سی سال بازداشت در زندان و حبس خانگی را از سر بگذراند؛ سازگاری و انعطاف پذیری ای که هر سازشِ ناسازگار با عدالت و آزادگی را رد کرد؛ و حس از خودگذشتگی و فدا ساختن زندگی خانوادگی و شخصی، همگی شهادت از قابلیت های استثنایی آقای امیر انتظام می دهند که احترام همه ایرانیان، در داخل و خارج کشور فارغ از هر دیدگاه سیاسی، بر انگیخته است.

ما بر این اعتقادیم که اقدام پارلمان اروپا در جهت اعطای “جایزه ساخاروف” به آقای عباس امیرانتظام در سی امین سالگرد حبس وی، نه تنها اعلام همبستگی با شخص او، بلکه حمایت از همه ایرانیانی خواهد بود که به خاطر آرمانهایشان در سی سال گذشته، رنج کشیده اند.

ما آماده پاسخ گویی به هرگونه سوال شما در مورد آقای عباس امیرانتظام و یا وضعیت حقوق بشر در ایران هستیم.

با احترام
برای تماس با امضاکنندگان نامه:

آدرس ایمیل جهت جلوگیری از رباتهای هرزنامه محافظت شده اند، جهت مشاهده آنها شما نیاز به فعال ساختن جاوا اسكریپت دارید
۰۰٣۲/۴۷۶-۵۵۱٨٣۲

اسامی ۱۰ تشکل های امضاکننده:
۱- اتحاد برای ایران- بلژیک
۲- حزب دموکرات کردستان ایران – بلژیک
٣- سازمان فدائیان خلق ایران (اکثریت) – بلژیک
۴- جمعیت دفاع از جبهه جمهوری و دمکراسی در ایران- بلژیک
۵- انجمن فرهنگی-اجتماعی پرسپولیس- بلژیک
۶- انجمن فرهنگ و پژوهش رازی- بلژیک
۷- انجمن ایرانیان- هلند
٨- پلاتفرم سازمان های پناهندگی ایرانیان در هلند
۹- شبکه فرهنگی ایرانیان اروپا
۱۰- فدراسیون اروپرس

 آقای عباس امیرانتظام

آقای عباس امیرانتظام یکی از رهبران حرکت آزادیخواهانه مردم ایران ضد حکومت پهلوی بود. وی پس از انقلاب (۱٣۵۷)، معاون نخست وزیر و سخنگوی دولت موقت بود. هرچند که وقتی وی به عنوان یک سیاستمدار لائیک و غیرمعمم با پیش نویس فعلی قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران که آن زمان توسط “مجلس خبرگان قانون اساسی” تدوین می شد به مخالفت برخاست، از دولت موقت نیز کنار گذاشته شد.
پس از بسط قدرت توسط روحانیون اقتدارگرا و در روزهای پایانی پاییز ۱٣۵٨، عباس امیرانتظام به اتهام جاسوسی و ارتباط پنهانی با آمریکا دستگیر شد. وی سپس در دادگاه ناعادلانه ای که در آن رسیدگی به پرونده اش تنها ۱۰ دقیقه بطول انجامید و از داشتن حق وکیل محروم بود به حبس ابد محکوم شد.
امیرانتظام در سال ۱٣۷۷ و پس از سپری کردن ۱۹ سال حبس در زندان مخوف اوین، بنا به دلایل پزشکی اجازه یافت (بهره مندی از مرخصی استعلاجی) تا مابقی محکومیت خود را تحت بازداشت خانگی سپری کند. گرچه مدتی بعد و پس از مصاحبه ای که در آن، وی به سبوعیت و جنایات رئیس سابق زندان اوین (لاجوردی) اشاره داشت، دوباره به زندان بازگردانده شد. وی در سال ۱٣٨۲، به دلیل تشدید بیماری و وخامت حالش دوباره مشمول مرخصی استعلاجی قرار گرفت تا مابقی محکومیتش را در بازداشت خانگی سپری کند. امیرانتظام از آن زمان تا به امروز تحت بازداشت خانگی بوده است.
هرچند امیرانتظام بارها برای بررسی دوباره پرونده اش و محاکمه مجدد در ملاء عام درخواست کرده، اما تاکنون این تلاش ها بی نتیجه بوده اند. مسئولین جمهوری اسلامی بارها به وی پیشنهاد آزادی قطعی به شرط عدم پیگری و دست برداشتنش از درخواست تجدید نظرخواهی داده اند، اما وی هربار از قبول این پیشنهاد سر باز زده، چرا که معتقد است چنین اقدامی نفی عدالت، آزادی و اندیشه ای خواهد بود که وی همه گاه از آن دفاع کرده است.
آقای امیرانتظام موظف است در زمان های معین خود را به سیستم قضایی برای جلوگیری از دستگیری دوباره اش معرفی کند. او همچنین حق خروج از کشور را ندارد. وی ٣۰ سال است از دیدار فرزندانش که در خارج از کشور زندگی می کنند، محروم بوده است.
امیرانتظام به خوبی واقف است که هر بیانیه و هر اظهار نظری از سوی وی، ممکن است به بازگشتش به زندان ختم شود. بازداشتی که باتوجه به سن اش (۷۷ سال) بعید خواهد بود از آن جان سالم به در برد. با این همه، وی هرجا و هر زمانی که توانسته به بیان نظراتش پرداخته و از آرمان دموکراسی در کشورش دفاع کرده است.
آقای امیرانتظام تاکنون جایزه “برونو کرایکسی” را در سال ۱۹۹٨ و جایزه “جان کارسکی” را بخاطر “شجاعت و شهامت اخلاقی” در سال ۲۰۰٣ دریافت کرده است.