STANDPOINT

By: Kourosh Zaim

Is Federalism for Iraq?

Dviding Iraq along religious and ethnic lines into three federal states is a mistake and is doomed to failure. Once you define a nation as a congregation of separate population groups who have little or no historical common denominator, you are spelling trouble and paving the way for secessionism. 

True that federalism can create a reasonable balance in Iraq, if properly designed. Such balance would grant provinces sufficient autonomy for them to feel confident that they can manage their own internal affairs, yet maintaining national unity. A western-type federal system may not always work in the instances of deep ethnic and religious divisions.

There isn't, however, always a guarantee that federalism will work. It has worked in some countries of ethnic diversity, such as Belgium and Canada and has caused a great deal of ethnic tension, violence and bloodshed before stabilizing in countries such as India, Spain and Switzerland. It has failed in Indonesia, Malaysia and Nigeria.

In Iraq, we have the possibility that an intelligently designed federalism can minimize ethnic and religious differences and redirect attention only toward political and economic issues. On the other hand, a poorly designed system, can lead into ethnic violence and even civil war. The current violence in Iraq is foreign instigated and conducted for a global cause which has little to do with Iraq itself. We have not seen ethnic violence there yet.

In addition to inherent domestic troubles, we must not forget potential meddling of the neighbors. A Kurdish full autonomy frightens Turkey, specially, if the Kurds take over the Kirkuk oil fields, making them rich and self-sufficient. Turkish foreign minister, Abdullah Gul, spelled it out bluntly when he threatened military intervention, if this happens. A Turkish attack on Kurds might bring in Iran in their defense, which it must.  In Iraq, a government by popular vote will also fail, as it is divided into uneven religious and ethnic populations. A popular vote will cause total domination of Shiites over Sunnis and Kurds, something they will resent strongly. A quota system, such as they have in Lebanon, will not work either, because the ethnic/religious population is not as evenly divided as in Lebanon.

 The currently proposed system in the constitution draft will further deepen differences and liven up rivalries over the riches and political power. Furthermore, how do plan to draw the geographic lines? The three ethnic/religious groups are not exactly concentrated in well-defined areas. Moreover, what do you do with the areas where during 30 years of Saddam ethnic cleansing forced displacements have taken place? There is no way to justly determine who has claim to the affected territories: current residents or former residents? Finally, the proposed system will be unfair to the smaller ethnic and religious groups, such as Armenians, Assyrians, Chaldeans and Turkmen who will resent being left out of the power sharing.

Therefore, the country must not be divided along ethnic and religious lines. There are better ways to do this. I suggest the following alternative systems of government to be considered:

Non-federal alternative: Create two houses of parliament, the lower and the upper house; something like the American house and senate. The lower house of parliament will consist of representatives elected by popular vote, thus representing the cross-section of the population. The upper house will consist of, e.g., two elected representatives from each of the provinces. A bill will have to pass both houses to become law. This system will assure that each province will have an equal say in how the country is run regardless of its population. In mixed provinces the election might be cross-ethnic. No ethnic or religious group will have a decisive majority in the upper house.

Federal alternative: Make each of the current 18 provinces an autonomous state. Or, better yet, go back to the 1924 constitution and make it a 24-province federal system. By dividing the federation into smaller portions, the possibility of secession will become remote.   

 (Sahar Network Forum Aug. 11 & 25, published in Iran Daily, p2, Aug. 29, 2005)

(ترجمه فارسی سخنان کورش زعیم در میزگرد تلویزیونی 20 مرداد و 3 شهریور 1384 و مقاله ایران دیلی 29 اوت 2005):

 فدرالیسم برای عراق؟

تقسیم کردن عراق به سه استان فدرال در راستای خطوط قومی و مذهبی یک اشتباه است و ناگریز شکست خواهد خورد. وقتی شما یک ملت را تحت عنوان تجمیع گروهها یا جمعییت های جدا از هم، که مخرج مشترک تاریخی یا فرهنگی چندانی ندارند، تعریف می کنید، شما مشکل را بزرگنمایی می کنید و زمینه را برای جدایی فراهم می سازید.

درست است که یک سیستم فدرالیسم، در صورتیکه درست طراحی شود، می تواند در عراق گونه ای تعادل سیاسی  بوجود بیاورد. در چنین تعادلی، استانها دارای خودمختاری کافی خواهند بود که، در حالیکه یکپارچگی کشور را حفظ می کنند، اطمینان خاطر را خواهند داشت که می توانند امور داخلی خود را خود اداره کنند. یک سیستم فدرال سبک غربی، در شرایط اختلافات ژرف قومی و مذهبی در کشوری مانند عراق، نمی تواند همیشه بکاربیاید.

البته، تضمینی نیست که فدرالیسم هیچگاه کارساز باشد. در برخی کشورهای دارای تعدد قومییت ها، مانند بلژیک و کانادا، موفق بوده، زیرا بین دو جمعیت تعادل برقرار بوده است. در برخی دیگر کشورها، مانند هندوستان، اسپانیا و سوییس، فدرالیسم باعث تنش های قومی، خشونت و حتی خونریزی درازمدت شده تا اینکه به تعادل دست یابد. در برخی کشورها هم، مانند اندونزی، مالزی و نیجریه، هرگز موفق نبوده است.

در عراق، ما این امکان وجود دارد که با نوعی فدرالیسم که هوشمندانه طراحی شده باشد، بتوان اختلافات قومی و مذهبی را به کمینه رساند تا توجه مردم را بیشتر بسوی مسائل سیاسی و اقتصادی معطوف شود. از سوی دیگر، یک سیستم بد طراحی شده، می تواند کشور را بسوی خشونتهای قومی و حتا جنگ داخلی سوق دهد. خشونت جاری کنونی در عراق توسط عوامل خارجی ایجاد شده و هدفش رسیدن به یک آرمان جهانی است و ربطی به خود عراق ندارد. ما هنوز خشونت قومی را در عراق تجربه نکرده ایم.

افزون بر دشواری های درونی نهفته در اوضاع عراق، ما نباید از امکان دخالتهای همسایگان عراق غافل باشیم. یک خودمختاری کامل کردان در عراق، ترکیه را بشدت نگران می کند، بویژه اگر کردان منطقه نفت خیز کرکوک را پیوست کنند، که این کار آنان را ثروتمند و خودکفا خواهد کرد. وزیر خارجه ترکیه، عبدالله گل، خیلی با صراحت اعلام کرد که ترکیه در برابر چنین رویدادی دخالت نظامی خواهد کرد. یک حمله نظامی ترکیه به کردان عراق، شاید ایران را نیز برای دفاع از آنان وارد ماجرا کند، که ایران باید.

در عراق، که کشور به بخشهای نابرابر قومی و مذهبی تقسیم شده،  دولتی که با رای اکثریت برگزیده شده باشد ناموفق خواهد بود. یک رای گیری آزاد، شیعیان را بر سنیان و کردان چیره خواهد کرد، چیزی که هر دو گروه از آن بشدت منزجر هستند. یک سیستم سهمیه ای همانند لبنان نیز کارساز نخواهد بود، زیرا که درصد جمعیت های قومی و مذهبی در عراق مانند لبنان تقریبا برابر نیستند.

سیستم فدرالی که در پیش نویس قانون اساسی عراق پیشنهاد شده، اختلافات و رقابت ها را بر سر تقسیم ثروت و قدرت سیاسی زنده خواهد کرد. افزون بر آن، چگونه می توان خطوط جغرافیایی مناطق قومی و مذهبی را رسم کرد؟ سه گرود قومی و مذهبی هرکدام در بخش معینی متمرکز نیستند که با خط کشی بتوان  آنها را عادلانه تفکیک کرد. دیگر اینکه با مناطقی که در طی سی سال دیکتاتوری صدام پاکسازی قومی شده و جابجایی های زیادی صورت گرفته چکار می کنید؟ هیچ شیوه عادلانه ای وجود ندارد که بوسیله آن بتوان تعیین کرد آن مناطق به کدام گروه تعلق دارد، به آنها که اکنون در آنجا زندگی می کنند یا آنها که از آنجا رانده شده اند؟ سرانجام، سیستم پیشنهادی به گروه های کوچکتر قومی و مذهبی مانند ارمنیان، آسوریان، کلدیان و ترکمنان ستم روا خواهد داشت، زیرا آنها را از معادله های تقسیم ثروت و قدرت بیرون نگه خواهد داشت.

بنابراین، کشور عراق را نباید در امتداد خطوط قومی و مذهبی تقسیم کرد. راههای بهتری برای ایجاد یک سیستم حکومتی عادلانه وجود دارد. من پیشنهاد می کنم که گزینه های زیر برای حکومت عراق بررسی شود:

گزینه غیر فدرال: دو مجلس شورای ملی سراسری و استان سالاری ایجاد کنید، چیزی شیبه مجلس های نمایندگان و سنای امریکا. نمایندگان مجلس ملی سراسری با رای اکثریت حوزه های انتخاباتی سراسر کشور برگزیده خواهند شد، همانند همه مجلس های شورای ملی که نمایانگر سطح مقطح جمعییت کشور خواهد بود. نمایندگان مجلس بالایی یا مجلس استان سالار، شامل تعداد مساوی نمایندگان برگزیده از هر استان کشور، بدون توجه به جمعییت استان، خواهد بود. یعنی هر استان فقط، مثلا"، دو نماینده با رای اکثریت جمعییت استان برخواهد گزید. هر لایحه برای اینکه قانون گردد، باید در هر دو مجلس تصویب شود. با این ترتیب، همه استانها نفوذ برابر در امور کشور خواهند داشت و هیچ گروه قومی یا مذهبی نخواهد توانست اکثریت مطلق در این مجلس را بدست آورد. در برخی استانها هم که جمعییت مخلوط هستند، احتمالا نمایندگان یکدست انتخاب نخواهند شد.

ساير مطالب مربوط به جبهه ملی ايران