از آغاز قرن هیجدهم و بدنبال انقلاب صنعتی که در اروپا و سپس در آمریکا روی داد ، کارخانجات و کارگاه های تولیدی بزرگ یکی پس از دیگری پا به منصه ظهور گذاشتند وقشری جدید از مردمی که با دریافت دستمزد در این محیط های جدید کار مشغول به کار شده بودند به نام قشر کارگر تشکیل گردید. پیش از آن زحمتکشان بیشتر در روی مزارع کشاورزی و در بخش دامپروری و یا در کارگاه های کوچک و مبتدی به کار گرفته میشدند. کارگران از همان نخست در مورد ساعات کار روزانه و میزان دستمزد با صاحبان کارخانه و کارفرمایان کشمکش داشته و برای احقاق حقوق خود، در جدل و مناقشه بودند. و از همان وقت اعتراضات و اعتصابات کارگری بیشتر برسر همین موارد براه افتاد. در روز اول ماه مه سال 1886 شورش اعتراضی و اعتصاب کارگران آمریکائی در شهر شیکاگو برای کاهش ساعات کار روزانه به هشت ساعت، اتفاق افتاد و در روز چهارم اعتصاب پلیس بر روی کارگران اعتصابی آتش گشود که در نتیجه تعدادی از کارگران کشته و مجروح شدند. تعداد کشته شدگان هیچگاه معلوم نگردید. ولی پس از این واقعه دلخراش پنج نفر از رهبران کارگران هم محاکمه و به اعدام محکوم شدند و این حکم در مورد چهار نفر از آنان اجراء شد. زیرا که نفر پنجم قبل از اجرای حکم خودکشی نمود. و از آن پس روز اول ماه مه مطابق با یازدهم اردیبهشت به عنوان روز جهانی کارگر شناخته شده و در تاریخ ثبت گردید.

اگر افزایش تولید در جوامع بشری موجب شکوفائی اقتصادی و پیشرفت در تمام زمینه های اجتماعیست، این جوامع پیشرفت و اعتلای خودرا مدیون کار کارگران به عنوان یکی از عوامل اصلی و مهم تولید میباشند. و به همین دلیل است که این قشر زحمتکش باید مورد تکریم قرار گرفته و از لحاظ میزان دستمزد، میزان ساعات کار، سلامت محیط کار، تامین مسکن و درمان و آموزش و تامین اجتماعی مورد حمایت قرار بگیرند.

در میهن ما متاسفانه به این نیازهای اولیه کارگران توجه نشده و نمیشود. طبق گزارشات منتشر شده در بسیاری از کارخانجات ماه هاست که پرداخت حقوق کارگران به تعویق افتاده است. در برخی موارد از استخدام رسمی آنان سر باز میزنند. در مواردی اخراج عده ای از کارگران بعلت کاهش فعالیت کارخانه ها و یا تعطیلی آنها صورت میگیرد و بسیاری از کارگران در شرایطی سخت و زیر خط فقر زندگی میکنند و لذا اعتراضات و اعتصابات کارگری در بسیاری از کارخانجات و کارگاه ها به چشم میخورد. در همین یکی دو ماهه اخیر اعتصاب در مجتمع پتروشیمی بندر امام، کارخانه کاغذ سازی پارس در هفت تپه، کارخانه پتروشیمی تبریز، لاستیک البرز تهران، نساجی مازندران ، لوله سازی خوزستان در اهواز، پالایشگاه و شهرداری آبادان، کیان تایر و بسیاری از جاهای دیگر روی داده است. کارگران میزان افزایش حقوق خود را در سال 90 ناچیز دانسته و متناسب با میزان تورم و افزایش قیمت ها نمیدانند. نمایندگان کارگران شرکت واحد اتوبوس رانی تهران که جز احقاق حقوق صنفی خود گناهی ندارند مدتهاست که در زندان بسر میبرند و به محکومیت های سنگین و غیر قابل توجیه محکوم شده اند.

جبهه ملی ایران روز جهانی کارگر را به کارگران شریف و زحمتکش کشور تبریک گفته و خواهان رسیدگی به وضعیت معیشتی آنان و تامین نیازهای اولیه کارگران عزیز و امکان تشکیل اتحادیه های صنفی برای آنان میباشد.

تهران – جبهه ملی ایران