‌‌‌۱۰ آبان ۱۳۸۹

خودنويس: تمام صحبت‌های موسوی و کروبی دردیداراخیرشان به کنار، فقط یک عبارت و تنها یک عبارت همه چیز را مشخص می‌کند و آن «امام عزیز» است که آقایان می‌گویند: «۱۵ سال برای نظامی که قرار است مردم درآن بر سرنوشت خودشان حاکم باشند مبارزه کرد.»

این امام عزیز تا پیش از رسیدن به قدرت خیلی ادای آزادی خواهی درمی‌آورد ولی به محض جلوس بر تخت قدرت به گواه تاریخ رنگ عوض کرد...به گواه دوست و دشمن خمینی فردی مستبد و خودرای بود و به جز خودش و آنچه می‌پسندید تحمل هیچ تفکر دیگری را نداشت و بی‌رحمانه مخالفان را حذف می‌کرد.

آقایان موسوی و کروبی دلشان برای دوران صدارتشان دردوران طلایی امام راحل تنگ شده است. اصلا هم بد نیست. هر سیاستمدار محروم از قدرتی می‌خواهد به قدرت بازگردد ولی بهتر است این عزیزان دیگر از مردم مایه نگذارند یا لااقل مردم را درحد همان طرفداران خودشان تقلیل دهند. چرا که «امام عزیز» خودش دشمن آزادی و حاکمیت مردم بر خودشان بود که اگر جز این بود ولایت فقیه را پایه نمی‌گذاشت.

طرفداران آقایان موسوی و کروبی نیز آزادند از ایشان حمایت کنند. این حق شهروندی ایشان است که از هرکه بخواهند طرفداری کنند ولی بدانند با پیروی از اندیشه‌های امام عزیز نهایتا به همان دهه سیاه شصت خواهند رسید. زمانی که آقایان موسوی و کروبی گوش به فرمان امام راحل‌شان بودند و حرف حرف خمینی بود. طرفداران آقایان موسوی و کروبی بهتر است بدانند با پیروی از این دو و بازگشت به دوران طلایی «امام عزیز» خبری از آزادی و دموکراسی نخواهد بود. چرا که عقل سلیم می‌گوید: با «امام عزیز» نمی‌توان به آزادی و دموکراسی رسید!